W piątek po zakończeniu oktawy Bożego Ciała Kościół obchodzi uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa. Z tej racji w tym dniu nie obowiązuje wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych. Wierni zgromadzeni w kościołach ponawiają akt oddania się Najświętszemu Sercu Bożemu i przyjmują Komunię świętą wynagradzającą. Św. Jan Paweł II ustanowił ten dzień – dniem modlitwy o świętość kapłanów.

Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa ma swoje źródło w prywatnych objawieniach św. s. Małgorzacie Marii Alacoque. Podczas jednego z nich, jakie miało miejsce 16 czerwca 1675 r. w Paray-le-Monial, Pan Jezus ukazał Swoje Boskie Serce mówiąc:

„Oto Serce, które tak bardzo ukochało ludzi, że w niczym nie oszczędzając siebie, całkowicie się wyniszczyło i ofiarowało, aby im okazać swoją miłość. Przeto żądam od ciebie, aby w pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała zostało ustanowione święto – szczególnie po to, by uczcić Moje Serce przez Komunię Świętą i uroczyste akty przebłagania, w celu wynagrodzenia Mu za zniewagi doznane w czasie wystawienia na ołtarzach. Obiecuję, że Moje Serce otworzy się, aby spłynęły z niego Strumienie Jego Boskiej Miłości na tych, którzy Mu tę cześć okażą i zatroszczą się o to, by inni Mu ją okazywali”.

Kult Najświętszego Serca ma charakter wynagradzający i ekspiacyjny. Akt poświęcenia rodzaju ludzkiego Bożemu Sercu to akt ekspiacyjny, szczególnie za grzechy raniące życie społeczne, takie jak: zaniedbania w wychowaniu, lekceważenie czystości, bluźnierstwa, żądza posiadania, niewiara, ateizm, odrzucanie Boga w kulturze i polityce, lekceważenie władzy itd. Grzechy publiczne domagają się również publicznego zadośćuczynienia. Zwracała na to uwagę już św. Małgorzata Maria Alacoque.