W naszej parafii Wielki Tydzień
Cały Wielki Tydzień to jedno wielkie przygotowanie do Świąt Paschalnych.
Podczas Wielkiego Tygodnia począwszy od niedzieli palmowej czyta się wszystkie cztery ewangeliczne opisy Męki Pańskiej. W Wielki Poniedziałek czytamy w Ewangelii jak Pan Jezus przybył do Betanii do domu Szymona, gdzie spożywał wieczerzę wraz z uczniami i Łazarzem. Marta im usługiwała a Maria namaściła Jezusa na dzień pogrzebu. W Wielki Wtorek czyta się Pasję wg św. Marka a w Wielką Środę wg św. Łukasza. Dodatkowo Czytania z proroctw Izajasza i Jeremiasza wprowadzają w podniosły nastrój pasyjny.
Wielki Czwartek w Kościele katolickim rozpoczyna obchody Triduum Paschalnego. Tego dnia wieczorem odprawiana jest Msza Wieczerzy Pańskiej, która upamiętnia wydarzenia z Ostatniej Wieczerzy , wtedy Chrystus ustanowił dwa sakramenty: Eucharystii i kapłaństwa. W Wieczerniku Jezus zrobił jeszcze jedną, nie mniej zaskakującą rzecz: umył uczniom nogi, choć czynność ta była zarezerwowana dla niewolników. W ten sposób ukazał nam wszystkim, że w swoim życiu powinniśmy się kierować zasadami służby i ofiary. Na pamiątkę tego wydarzenia w Wielki Czwartek w niektórych kościołach sprawowany jest obrzęd mandatum, czyli obmycie nóg dwunastu mężczyznom. Wyraz ten pochodzi od słowa „rozkaz”, czyli przykazanie. Słowo to rozpoczyna antyfonę, śpiewaną podczas tego obrzędu: „Mandatum novum do vobis, ut diligatis invicem, sicut dilexi vos” – „daję wam przykazanie nowe, abyście tak się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem. Od 1955 r. obrzęd ten jest jad libitum (według upodobania) elementem wielkoczwartkowej liturgii mszalnej . Zawsze podkreśla się jego związek z Eucharystią i sakramentem kapłaństwa.
Liturgia wielkoczwartkowa kończy się procesją przeniesienia Najświętszego Sakramentu do “ciemnicy” na pamiątkę modlitwy Jezusa w ogrodzie oliwnym oraz nocy spędzonej w ciemnej celi.
W Wielki Czwartek stajemy w obliczu wielkiej Tajemnicy powołania- kierujemy w tym dniu nasze myśli i modlitwy w kierunku kapłanów pracujących w naszej wspólnocie parafialnej:” Panie Jezu, Ty wybrałeś Twoich kapłanów spośród nas i wysłałeś ich, aby głosili Twoje Słowo i działali w Twoje Imię. Za tak wielki dar dla Twego Kościoła przyjmij nasze uwielbienie i dziękczynienie. Prosimy Cię, abyś napełnił ich ogniem Twojej miłości, aby ich kapłaństwo ujawniało Twoją obecność w Kościele.”
Wielki Piątek jest drugim dniem Triduum Paschalnego. To dzień męki i śmierci Chrystusa. Dla katolików jest to jedyny dzień w roku, w którym nie sprawuje się Eucharystii lecz Liturgię Męki Pańskiej. Celebrans i asysta wchodzą w ciszy. Przed ołtarzem przez chwilę leżą krzyżem, a po modlitwie wstępnej czytane jest proroctwo o Cierpiącym Słudze Jahwe i fragment Listu do Hebrajczyków. Następnie czyta się lub śpiewa opis Męki Pańskiej według św. Jana.
Po uroczystej modlitwie wstawienniczej Kościół poleca Bogu siebie i cały świat, wyrażając w ten sposób pragnienie samego Chrystusa: aby wszyscy byli zbawieni. Szczególnie przejmujące są modlitwy o jedność chrześcijan, prośba za niewierzących i za Żydów.
Centralnym wydarzeniem liturgii wielkopiątkowej jest adoracja Krzyża. Zasłonięty fioletowym suknem Krzyż został wniesiony przed ołtarz. Celebrans stopniowo odsłania ramiona Krzyża ze śpiewem: “Oto drzewo Krzyża, na którym zawisło zbawienie świata”, na co wierni odpowiadali: “Pójdźmy z pokłonem”. Po liturgii Krzyż zostaje w widocznym i dostępnym miejscu, tak by każdy mógł go adorować. Po adoracji Krzyża z ciemnicy przynosi się Najświętszy Sakrament i wiernym udziela się Komunii.
Ostatnią częścią liturgii Wielkiego Piątku jest procesja do Grobu Pańskiego. Na ołtarzu umieszczonym przy Grobie lub na specjalnym tronie wystawia się Najświętszy Sakrament w monstrancji okrytej białym przejrzystym welonem – symbolem całunu, w który owinięto ciało zmarłego Chrystusa.
Po tych uroczystościach trwa adoracja w do późnych godzin wieczornych.
Wielka Sobota jest dniem ciszy i oczekiwania. Główny ołtarz pozostaje obnażony. Przez cały dzień trwa adoracja Chrystusa złożonego do grobu – jest to czas rozważania śmierci Jezusa oraz Jego zstąpienia do otchłani. To dzień ciszy. Przez modlitwę i post oczekujemy na zmartwychwstanie Pana. W Wielką Sobotę dokonywany jest obrzęd poświęcenia pokarmów spożywanych podczas śniadania w Niedzielę Wielkanocną. Wśród święconki nie może zabraknąć chleba – na pamiątkę cudownego rozmnożenia chleba dokonanego przez Chrystusa na pustyni; jaj – symbolizujących nowe życie; mięsa – na pamiątkę baranka paschalnego spożywanego przez Pana Jezusa podczas ostatniej Wieczerzy.
W tym dniu, podobnie jak w Wielki Piątek, Kościół nie sprawuje Ofiary Eucharystycznej. Po zachodzie słońca rozpoczyna się Wigilia Paschalna, rozpoczynająca Uroczystość Zmartwychwstania Chrystusa. Ta najważniejsza i najpiękniejsza liturgia Triduum Paschalnego obejmuje poświęcenie ognia, paschału, wody chrzcielnej, odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych, Mszę Świętą. Liturgia ta pełna jest symboli życia, które w Chrystusie zostało na nowo odrodzone i odnalezione przez człowieka. Są to: symbol światła rozświetlającego mrok, symbol Słowa Bożego, które daje życie, symbol wody, bez której nie sposób żyć, a która w chrzcie uczyniła nas dziedzicami nieba i symbol chleba, który w Eucharystii staje się Ciałem Zmartwychwstałego i wiecznie żyjącego Chrystusa.
Liturgia Słowa – szczególnie bogata w tym dniu (8 czytań) – ma nam przypomnieć najważniejsze momenty z historii zbawienia, zwłaszcza przejście ludu Izraela przez Morze Czerwone (Wj 14-15), a Ewangelia opowiada o odkryciu w wielkanocny poranek przez niewiasty pustego grobu Chrystusa.
Radosny śpiew i dźwięk dzwonków (które zamilkły w Wielki Czwartek) obwieszcza światu, że Chrystus już zmartwychwstał! “Alleluja!”
